ต้าวแฝดของท่านประธานตัวร้าย

- ราชสีห์ พิพัฒนกุล (สิงห์) 32 ปี -

ประธานบริษัทอสังหาฯ หล่อ รวย นิสัยเอาการเอางานและอยากเอาเลขาคนสวย

“เลิกเล่นตัวแล้วอ้าขาให้ผมเอาเดี๋ยวนี้!”

- ลลิล วงค์วราง (ลิล) 22 ปี -

เลขาคนสวย ทำหน้าที่เป็นไม้กันหมาให้ท่านประธาน นิสัยเด็ดเดี่ยวและไม่ยอมใคร

“ถ้าหิวมากก็กลับไปกินนมแม่ซะไอ้ลูกหมา”​

 มาแล้วค่านิยายรักใส ๆ แต่ความแซ่บไม่ใสเหมือนปก การันตีจากต้าวแฝดสาม พระเอกฉลาด นางเอกไม่โง่ เวย์นี้ไม่มีพื้นที่สำหรับคนอ่อนแอ มีแต่คนแพ้เท่านั้นที่ต้องไป

---

อารัมภบท

“จำไว้ว่าฉันต้องการแค่คู่นอน ไม่ได้อยากเป็นพ่อใคร อย่าปล่อยให้มารหัวขนนั่นโผล่ออกมาจากท้องเธอเด็ดขาด ไม่งั้นฉันไม่ปล่อยเธอกับมันแน่”

มารหัวขนที่เขาแสนรังเกียจในวันนั้น ก่อกำเนิดเป็นต้าวแฝดสามในวันนี้ เธอไม่ได้อยากหอบลูกหนีแต่มีเหตุจำเป็นที่ต้องไป ส่วนท่านประธานที่ประกาศปาว ๆ ว่าไม่ชอบกินเลขาตัวเอง แต่พอเมียหนีก็แทบดิ้นพล่าน

ฝากนิยายเรื่องใหม่ของณิด้วยนะคะ นิยายฟิลกู้ด ไม่มีนอกกาย ไมมีนอกใจ มีแต่ความน่ารักของต้าวแฝดและเรื่องหยุมหัวของท่านประธานและอดีตเลขาที่กลายมาเป็นแม่ของลูก เรื่องนี้มีดราม่าจี๊ดเดียวแต่มีกับดักเต็มไปหมด เห็นปกใส ๆ แต่ภาพและฉากNC+ แซ่บไฟลุก (ลุกไปค่ะนางเอกเดี๋ยวไรท์เสียบแทน555) คุณสิงห์เขากินดุ กินจุ และกินเก่ง สปอยล์นิดนึงเรื่องนี้นางเอกไม่ใส ขุ่นคลั่กเลยค่ะ อย่าให้ปกนิยายมันหลอกเรา>//<.

ปล. ทุกการกระทำของตัวละครมีที่มาที่ไป เนื้อเรื่องจะค่อย ๆ เฉลยออกมา

---

ตัวอย่างเจ้านายกับลูกน้องเขาคุยกัน

“มาต่ออีกรอบ” เขาสั่งพร้อมกับตีก้นงอน ๆ ของคนที่นอนหอบกระเส่าอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะถูกเจ้าตัวมองตาคว่ำ

“ไม่!! อ่อนแบบนี้ครั้งเดียวก็เกินพอ ไหนบอกว่าตัวเองเด็ดแต่เสร็จเร็วชะมัด” ลลิลตอกกลับด้วยความขุ่นเคือง ในขณะที่คนถูกหยามดวงตาแทบลุกเป็นไฟ

“ปากดีแบบนี้ ฉันจะกระแทกเธอให้ร้องเหมือนลูกหมาเลย!!”

ตัวอย่างความตอแหล เอ้ย!! ความขี้อ้อนของท่านประธาน

“ผมลุกไม่ไหว คุณช่วยพยุงหน่อย” ชายหนุ่มแสร้งอิดออดไม่ยอมขยับ ท่าทางเหมือนจะตายเสียให้ได้

“ไม่เอา ฉันไม่อยากโดนตัวคุณ” เธอปฏิเสธทันที

“เมื่อกี้ก็จับแล้วรอบนึง จับอีกสักรอบคงไม่ตายหรอก เร็วสิจะได้รีบไปหาลูก”

“สงสัยแก่จนกระดูกพรุน ตัวก็โตแต่อ่อนชะมัด” ลลิลมองค้อนเขาเล็กน้อย แม้ปากจะบ่นแต่ก็ยอมช่วย ไม่ได้เป็นห่วงเขาหรอกนะ ที่ช่วยเพราะอยากให้พาไปหาลูกเร็ว ๆ ก็เท่านั้น

ลลิลปีนขึ้นไปหลังกระบะแล้วพยุงร่างสูงให้ลุกขึ้น แต่ราชสีห์ทำเหมือนคนไม่มีกระดูก ยังไม่ทันจะลุกก็ทิ้งตัวลงไปอีกรอบ ก่อนจะดึงรั้งคนตัวเล็กลงไปนั่งตัก สองแขนกอดรัดด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

“คุณทำอะไร ปล่อยนะ!!” เจ้าของเสียงกังวานใสตวาดแหว ดีดดิ้นไปมาในอ้อมกอดคนตัวโต

“อยู่แบบนี้สักพักนะ ผมไม่ไหวแล้วจริง ๆ” ลลิลคงไม่รู้ว่า คำว่า ไม่ไหว ของราชสีห์นั้นหมายถึงความคิดถึงที่มีต่อเธอ เขาอยากกอดเธอแน่น ๆ และนาน ๆ เพื่อเติมเต็มความรู้สึกโหยหา ห้าปีมานี้ไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงสัมผัสนี้

​คำเตือน : เหตุการณ์ทั้งหมดเป็นแค่เรื่องสมมติ มีการใช้คำหยาบและความรุนแรง รวมถึงการบรรยายเรื่องเพศ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน